At enim hic etiam dolore.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Audeo dicere, inquit. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Duo Reges: constructio interrete. Cur id non ita fit?

Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in
voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Ut Phidias potest a primo instituere signum idque perficere,
potest ab alio inchoatum accipere et absolvere, huic est
sapientia similis;

Facete M.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Quis enim redargueret?

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Istic sum, inquit.

Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari.

Recte, inquit, intellegis.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Memini vero, inquam;

Quibus ego vehementer assentior.

Nihilo magis.

Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

• Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
• Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
• Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.
• Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?
• Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.
• Scisse enim te quis coarguere possit?

Ac tamen hic mallet non dolere. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sit sane ista voluptas. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.

Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus.

1. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.
2. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?
3. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es [redacted] miser, inquit.
4. Sed fac ista esse non inportuna;
5. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.